Jak co roku, w przeddzień Narodowego Święta Niepodległości, społeczność naszej szkoły, w galowych strojach, z towarzyszeniem Sztandaru Szkoły zebrała się w auli im. ks. K. Dębińskiego, aby uczcić ten wyjątkowy dla naszego narodu dzień.
Zgodnie z tradycją, o godz. 11.11 odśpiewaliśmy Hymn Polski, tekst, w którym, według słów Jana Pawła II „stale dochodziła do głosu i nadal dochodzi niestrudzona wola narodu: póki my żyjemy”
Następnie głos zabrała p. wicedyrektor I KLO, dr Jolanta Łopuska przypominając słowa i wypowiedzi Papieża Polaka, Świętego Jana Pawła II na temat historii Polski i postaw Polaków w dziejach naszego narodu. Historia Polski, mówił Ojciec Święty, „jest dziedzictwem jako wspólnym dobrem wszystkich Polaków, a zarazem wybitną cząstką europejskiej kultury”. Dziedzictwo to mamy honor i obowiązek pielęgnować, aby przekazać następnym pokoleniom. Wolność jest bowiem skarbem, który dzięki wysiłkom i poświęceniom wielu pokoleń został nam dany, ale także, jak mówił Papież, „zadany”.
O miłości i ogromnym szacunku do ojczyzny świadczy również wymowny gest pocałunku składanego na powitanie polskiej ziemi – w milczeniu i na klęczkach. Był to jakby pocałunek złożony na rękach matki, ojczyzna bowiem jest naszą matką. W wydanym w 1979 roku poemacie „Myśląc Ojczyzna” Karol Wojtyła pisał:
„Ojczyzna kiedy myślę wówczas wyrażam siebie i zakorzeniam. Mówi mi o tym serce, jakby ukryta granica, która ze mnie przebiega ku innym, aby wszystkich ogarniać w przeszłość dawniejszą niż każdy z nas: z niej się wyłaniam… gdy myślę Ojczyzna by zamknąć ją w sobie jak skarb. Pytam wciąż, jak go pomnożyć […]”
Ojczyzna to skarb wspólnej przeszłości, wspólny język, poczucie wspólnej kultury i dziejów, tworzonych przez wybitnych mężów stanu, artystów, twórców i wynalazców, bohaterów, ale także przez wszystkich żyjących Polaków.
Dzieje naszego kraju pełne były wspaniałych wydarzeń, szczęśliwych miesięcy i lat, ale także pełne cierpienia i niezawinionych krzywd. Najtrudniejszym chyba doświadczeniem kilku pokoleń Polaków były rozbiory, studwudziestoletni czas, kiedy Polski nie było na mapie, ale była zawsze, istniała w sercach Polaków. Powstania narodowe: kościuszkowskie, listopadowe, styczniowe kończyły się niepowodzeniem, klęskami i represjami, ale, paradoksalnie, podtrzymywały ducha narodu, udowadniały, że nie damy się stłamsić, nie wyrzekniemy się pragnienia wolności za żadną cenę.
Po wystąpieniu p. wicedyrektor i odprowadzeniu sztandaru nastąpiła część artystyczna, poświęcona przypadającej w tym roku 160 rocznicy wybuchu powstania styczniowego. W montażu słowno-wizualnym uczniowie przypomnieli o okolicznościach wybuchu tego największego i najdłużej trwającego powstania. W odtworzonej leśnej scenerii przedstawili, jak współcześnie może wyglądać pamięć o powstańcach styczniowych szczególnie tu, na ziemi podlaskiej, gdzie toczyło się mnóstwo bitew i potyczek tego powstania. Znamienne jest to, że po odzyskaniu niepodległości niemal natychmiast rząd niepodległej II Rzeczypospolitej uhonorował żyjących jeszcze weteranów Powstania Styczniowego podnosząc ich rangi wojskowe do stopni oficerskich, dbając o ich potrzeby socjalne i oficjalnie przy wielu okazjach z honorami traktując tych, który walczyli o wolność kraju.
Obchody Narodowego Dnia Niepodległości są jedną z najważniejszych uroczystości w ciągu całego roku szkolnego.
dr Barbara Taras
